میلاد پربرکت امام جواد علیه السلام

پربرکتترین مولود اهل بیت!
عقربه‌های تاریخ، سال 195 هجری را نشانه رفته بود و امام شیعیان، امام رضا علیه‌السلام، فرزندی نداشت. همین مسئله بهانه ای بود در دست معاندین و مخالفین که امام را زیر تیغ فتنه هایشان بفشارند. شیعیان در اندوه این زخم زبان ها، هر روز منزوی تر می‌شدند. واقفیه بر طبل ادعاهایش بیش از همیشه می کوبید و خود را پیروز میدان قلمداد می کرد تا جایی که طعنه هایشان بر امام رضا علیه السلام تمامی نداشت.
«ابن قیام» که از سران واقفیه بوده است، طی نامه ای امام رضا علیه السلام را متهم به عقیمی کرد و نوشت: چگونه ممکن است امام باشی، در صورتی که فرزند نداری!
حضرت در پاسخ نوشت: «از کجا می دانی که من دارای فرزندی نخواهم بود؟
وَاللّه ِ لا تَمْضی الایّامُ وَاللَّیالی حَتّی یَرْزُقَنِیَ اللّه ُ وَلَدا ذَکَرا یَفْرُقُ بِهِ بَیْنَ الْحَقِّ وَالْباطِل ؛ به خدا سوگند! بیش از چند روز و شب نمی گذرد که خداوند فرزند پسری روزی من می گرداند که به وسیله او بین حق و باطل جدایی می افتد.»
این سم پاشی تبلیغی از طرف واقفیه، به مناسبتهای مختلف و موارد متعدد و گوناگون تکرار می شد. فضا آنقدر غبارآلود بود که تنها شیعیان خاص، امامت امام رضا علیه السلام را باور داشتند و شک در وجود مردم، هر روز پررنگ تر می شد. تا اینکه تولد امام جواد، پایانی بود براین فتنه انگیزی.
این مولود آنچنان بارقه های امید را دردل شیعیان روشن کرد که امام رضا علیه السلام در وصفش فرمودند:
هذَا الْمَوْلُودُ الَّذی لَمْ یُولَدْ مُوْلُودٌ اَعْظَمُ بَرَکَةً عَلی شیعَتِنا مِنْهُ؛ این مولودی است که با برکت تر از او برای شیعیان ما زاده نشده است.»
آری! این اولین برکت این مولود است. چونان جدش محمد مصطفی صلی الله علیه و آله، با آمدنش بساط جهل و خرافه را برهم زد و آفتاب علم و ایمان را بر آسمان انسانیت تاباند.
او نه تنها در میلادش پربرکت بود، که در علم و مناظرات هم خیرکثیر بود. او اولین است که در کودکی به مقام امامت نائل شده است. همین مسئله دستاویز جدیدی بود برای آنان که با تولد ایشان، طعم شکست، مزاجشان را تلخ کرده بود. حالا به بهانه سن کم امام، امامت را زیر سؤال می برند.
این‌بار مناظرات علمی امام جواد با سران معتزله، به عنوان قدرتمندترین مکتب فکری عصر امام جواد، شمشیر برانی بود بر تن خسته دشمنان. معتزله که نگاه افراطی در بهره گیری از عقل نسبت به آموزه های دینی داشتند، با ارائه مسائلی پیچیده تلاش می کردند امام را به شکست بکشانند غافل از این که امام هادی علیه السلام در جامعه کبیره اهل بیت را خزان العلم معرفی می کنند. براستی اگر معرفت امام را نداشته باشی چگونه می توانی بفهمی که این انوارمقدس «مَعَادِنِ حِکمَةِ اللّهِ، وَحَفَظَةِ سِرِّ اللّهِ، وَحَمَلَةِ کتابِ اللّهِ» هستند؟
مناظره امام با یحیی بن اکثم و اثبات حقانیت حضرت، و ناتوانی یحیی، مناظره او با ابن ابی داود، و قاضی القضات و غلبه حضرت بر آنها، تاریخ علوم اسلامی را به زانو درآورده است.
قطره ای از دریای معرفت امام را در بیانی از ایشان، به کویر دلهایمان بنشانیم شاید از نم وجودش، وجودمان بار بگیرد.
اَلْمُؤْمِنُ یَحْتاجُ اِلی ثَلاثِ خِصالٍ تَوْفیقٍ مِنَ اللّه ِ وواعظٍ مِنْ نَفْسِهِ وَقَبُولٍ مِمَّنْ یَنْصَحُهُ ؛
مؤمن به سه چیز نیازمند است: توفیقی از خداوند، واعظی از درون، و پذیرش نصیحت از دیگران.
میلاد امام جواد بهانه ای است تا با بهره مندی از مروارید کلام امام از دریای معرفت اهل بیت، یک گام به قله تعالی نزدیک تر شویم.